راه‌رفتن در مسیری تاریک

خوبه که این ظرفیت رو دارم که محدودیت‌های خودم رو با یه تقریبی بپذیرم و بعد تصمیم بگیرم که what now؟ من یه جغد شب (night owl) ام. این موضوع ژنتیکیه (و معلومه از کی به ارث بردم). سال‌های دراز به من گفتن تو یه آدم نرمال نیستی که صبح بلند بشه از جاش، همیشه خسته‌ای، ناموفقی، و از این حرفا، ولی خب بعد خوندن کتاب «چرا می‌خوابیم» دیدم که نه، من نرمالم! فقط یه چندتا شیفت ریز می‌خوام :) زمین تا آسمون تفاوته به یکی بگی «تو نرمال نیستی خاک تو سرت» و «تو نرمالی، فقط یه کم adjustment نیاز داری».

همم.

حس خوبیه.

پ.ن: آخرش سر این تناقض بازی‌های اهل خونه جر می‌خورم. دیگه کلا به من چه. اه. آدم یا یه موقعیت درستی یه جا داره، یا هیچی نداره.