راه‌رفتن در مسیری تاریک

عنوان گویاست. ولی خب توی خواننده با نارسیسیسم اشتباه می‌گیری و برای همین پیام ناشناس من خالی‌ئه. اصلا از اون روز که غلط املایی ملت رو کوبیدم تو صورتشون دیگه کسی نیومد :)) ظاهرا یه موجود از خود راضی ام که فکر می‌کنم جهان دور من می‌چرخه. خب...شاید. من این رو رد نمی‌کنم. ولی خب کار من به egocentricity بیشتر شبیهه تا نارسیسیسم - خیلی وقتا دست خودم نیست و بدون قصد توهین به هر شکلی انجامش می‌دم. البته، الان یادم به Everything is fucked مارک منسون افتاد و خب...برای همین تصمیم گرفتم دیگه این قدر ادعا نکنم :دی

آهنگ «بیا»ی شادمهر عقیلی خیلی آبیه. خیلی آبی. اصلا هر وقت گوشش می‌دم انگار توی یه دنیای آبی‌ئم. استرس‌هام despite all the fuckedupness خوابیده‌ن نه این طوری! و رو هم رفته حس بهتری دارم.

چه قدر راحت چیزا رو اعتراف می‌کنم. زیبا و در عین حال ترسناکه.